அத்திவரதா !

அத்திவரதா!
காஞ்சியில் உன்னைக் காண வரதா? 
கால்கடுக்கக் காத்திருந்து சுத்தி வரதா?
அன்பால் வரதா?உன்பால் வரதா?  
என்பலம் இறுக்கி இன்றே வரதா? 
திருமால் வரதா,திருவரங்க நாதா, 
அயனத்தில் நீரில் நீகிடந்த போது, 
புயல்கூட உன்பேரில் இங்குண்டு வரதா. 
துரும்பிலும் தூணிலும் தோன்றிடும் வரதா, 
நீரில் உன்சயனத்தில் நாற்பது ஆண்டுகள்  
பேருக்கு உன்னை பதிந்தவ ருண்டோ ? 
ஊருக்குள் நீவர,ஊர்ப்பலக் கூடி, 
ஊர்ந்திடும் எறும்பென வருகுது வரதா. 
வரிசையில் கூட்டத்தில் நான்கூட வரதா?
பெரிதாய் நசுக்கிடும் நெரிசலில் வரதா?
பரிவுடன் என்நிலை புரிவாய் வரதா! 
விரைவாய் உன்னை தரிசனம் செய்யவே 
பரிந்துரைச் சீட்டு பெறவில்லை வரதா.  
அரிதாய்க் காட்சிகள் அளித்திடும் வரதா, 
புரிதல் கொண்டநின் திருத்தாள் பணிந்து, துரும்பையும் தூணையும் சுற்றுவேன் வரதா. 
நீராழ்ந்த வரதா! நிலம் நின்ற வரதா! 
சீராக எம்வாழ்வை வைத்திரு வரதா!
பேராசைப் பெருசாகி போராளும் மண்ணில்,  
தீராதப் பகைத்தீயை நீர்த்திடு வரதா.
வீரமுடன் வாய்மைதனை வேரூன்றச் செய்து 
நீரோடு நிலமனைத்தும் காத்திடு வரதா !
                                                   ப.சந்திரசேகரன். 

பாதைகள்

பாதைகளிங்கே
பார்வையின் தோற்றம்;
போதையின் பார்வையில்
பூமியே சுற்றும்.
சாதியின் பாதையில்
சகதிகள் நிறைந்து,
கவுரவக் கற்கள்
சுவரெனத் தடுத்திட,
அவரவர் ஆயுதம்
அன்பினை மாய்க்கும்.
பூவினில் முட்களாய்
பாதைகள் மறித்திட,
பாதிவழிச் செல்ல
பயணங்கள் முட்டும்.
மதகுகள் தகர்த்திடும்
மதவெள்ளப் பெருக்கில்,
மதியினைத் தள்ளி,  
மரபுகள் மூழ்கும்.
தவறுகள் தடித்தே
தன்வழி நடந்திடின்,
நீதியின் பாதையில்
வழக்குகள் குவிந்திட,
புறவழி அமைத்து
குற்றங்கள் கடக்கும்.
கவர்ச்சியின் பாதைகள்
கால்வழிப் போக்கே!
புரவலர்ப் பாதையில்
புற்றுகள் நிறைந்திட,
மறுவழிப் பாதைகள் 
தருமம் கவிழ்ந்து, 
தோற்றுப் போவதன் 
தோரண வாயிலாம்! 
பரிகளாய்ப் பாரினில் 
விரைந்திடும் மனிதரின் 
பரவசப் பயணங்கள், 
பொய்க்கால் குதிரையில் 
போர்ப்படை அமைத்தலும், 
பாறையைப் பாதையாய் 
பார்த்தலும் போலொரு, 
வரையறை இல்லா 
வழித்தடம் வகுத்தலாம்! 
வீதிகள் எல்லாம் 
பாதைகள் அல்ல 
ஆதியும் அந்தமும் 
ஒன்றெனக் காட்டும் 
பாதையின் பலமே 
போதனைப் பாதையாம். 
                   ப.சந்திரசேகரன். 

In Good Company

The goodness of life gains us a coupon
To be with good people,we come upon.
Those who boost us to feel better,
Free our spirit from many a fetter.
They make us live the way we should,
Speaking and doing whatever is good.
Goodness is a roof against raining harms;
It keeps us like kids bound to benign arms.
The seat of sin lures us for crossing the fences;
The sight of evil sedates and steals our senses.
But goodness pulls us back to its fold in time,
When our wrongs wriggle into paths of slime.
Good people are our weight easing wafer souls
Earmarking right routes for all our right roles.
The hold of the body loosens,when the spirit reigns;
The grip of goodness guides us during writhing pains.
Not all vehicles stop when we frantically say,'hold on'.
Stopping on rickety roads,is brain bypassing brawn.
To be in good company is to be in a fortress of fusion,
Waxing the unripe will,in the warmth of fine fruition. 
P. Chandrasekaran.

தமிழ் வழி

வணக்கம் சொல்லும் வரமே  தமிழ்மொழி; 
இணக்கம் காணலே என்றும் அதன்வழி. 
மணக்கும் மொழியினை மறுமொழி தாக்கிட, 
தணலைத் தாங்குதல்,தன்னிலை தாழ்தலோ?

அணையின் நீரென அலைகள் அடித்திட,
மணலில் வீடெனக் கரையுமாம் திணிப்பு. 
உணர்வுகள் உறைதல்,தமிழுக் கில்லை;
புணர்ச்சியில் புரிதலே,மொழியின் எல்லை.
  
திண்மை படர்ந்த தேன்தமிழ் செம்மொழி; 
உண்மை உரைத்தே உலகினை உயர்த்தும். 
பெண்மை,ஆண்மை,சக்தியும் சிவனெனில் 
தூணில் இறையென படர்ந்த நற்றமிழாம். 

கண்படும் திசையெலாம் காலடி பதித்து, 
புண்படும் பொழுதுகள் இதிகாச மாக்கி, 
பண்பல படைத்த மும்மொழி மிரளுமோ, 
பண்புகள் தொலைத்த படைகள் கண்டு?

காண்பதும் கேட்பதும் கண்ணிய மென்று, 
மாண்புகள் வகுத்தலே மொழிவழி இன்று. 
உண்பது சுவைக்கவே;உவட்டுதற் கன்று.
எண்பித்து உயருமாம்,தமிழ்வழி வென்று.

Note:-உவட்டுதற் கன்று-not to vomit
           எண்பித்து:-By proving
                                                    ப.சந்திரசேகரன். 

Progress Tales

When you begin something from scratch,
You are either alone,or left with a few,
Who keep walking beside and behind you,
As bonding souls,welded to your goals.
From the launch pad of your lofty dreams,
All through your ornate onward march,
If things fail,it becomes an exclusive wail,
Unheard by your stony neighbourhood.
If your wings fly,you see a bonny bevy of
Bees ringing praise songs into your ears.
Tiring eulogies soon turn to toxic grumblings,
Fanning flames of envy and malice from within  
And frowning upon your full grown brand.
So long your team plays games without spoilsports,
Your ship sails with flags of naval pride,to all ports.
When your progress perturbs the scrap dodgers,
They corrupt your straight files and live ledgers.
They bowl to beat your runs of prime progress,
With their downing syndromes of sordid stress.
Progress tales are like paper boats on a stream.
Blocked by mounds of mud,against self esteem.
P. Chandrasekaran. 

மூச்சென்னும் மூலவர்

பார்வைகள் பலகோடி
போர்வைகள் போல;
போர்வையென பார்வைகள்
உள்ளிருக்கும் உருப்பொருளை
தரிசனம் செய்யுமுன்னே,
திரையிட்டு மறைத்திடுமாம் 
கண்கட்டி வித்தையாய்.
மூச்சிருக்கும் காலம்வரை
பார்வைகள் பேசும்;
பேச்சு சிலநேரம் 
பேதலித்து நின்றாலும் 
போர்வைக்குள் உடலென
பார்வைக்குள் மூச்சு
படையெடுத்துத்  தாக்கும்.
மூளையெனும் பக்தனை
மூலவராய்க் காக்கும்.
பார்வையும் போர்வையும்
பதுக்கிடும் உண்மைகள்,
பலநூறு பொருள்கூறும்
படிப்பினை பாசறையாம்!
மூச்சென்னும் மூலவரும்,
பேச்சென்னும் உற்சவரும்,
சாட்சிசொல்ல வருவதில்லை,
காட்சியெனும் கானல்நீர்
ஆட்சிபெறும் அரங்கினிலே!
மூச்சுக்கு மூச்சிங்கே,
மூலவரைத் தொழுதாலும்,
உச்சிமுதல் பாதம்வரை
உற்சவரே உலகளப்பர். 
உற்சவரின் ஊர்வலம்
ஊரளந்து முடிந்தபின்னே,
பார்வையும் போர்வையும்
பனித்திரையை விலக்கிட
மூச்சென்னும் மூலவரே,
மனிதனும் தெய்வமுமாம்;
அத்வைதம் எனும்சொல்லில், 
அனைவரும் ஒரேமூச்சாம்! 
                    ப.சந்திரசேகரன். 

From under the roof of rituals.

We throw the earthen statues of a Lord
Carved in competitive sizes,in our frenzy,
Into the waters,raving our ritual ecstasy.
We steer the statue of yet another God, 
To float festively,in a rare river every year,
Or take him out from a temple tank near,
After forty years,from Time's wheels,rear.

God is love,who is potently there,everywhere,
Running round the clock,from heart to heart,
Throbbing all the while,as the dynamic of life.
Conventions make a conch of concocted beliefs,
Or a continued march of our committed faith.
God for sure,is glowing in the sacrificial sparks,
Raising the flames into serial,salvaging fire arcs.

A sacred soul is solely,the sanctum sanctorum, 
Where God gets rooted,never to make an exit.
It is man who frequently fumbles for fortitude,
And keeps on relocating God from place to place,
To hide his helpless search to trace his own roots.
Rituals are either the symptoms of life's assertions,
Or remissions of past flaws,to offset life's desertions.

Hiding his revulsion of roles,under the roof of rituals,
Man writes off his accounts,with his forlorn parents;
He repeats hitting God's steel,with his devious dents,
Holding a trendy torch,to show his dubious spirituals.
Genuine goals gleam not with a show of pompous piety.
Rites have to ride through the routes of saintly sobriety,
Fueling serene love,truth and service,driven to divinity.
P. Chandrasekaran

அகப்படும் வெற்றி

அகடம் அனைத்தும் அறஞ்செயல் ஆகிட
உகட்டிடும் உதிர்ப்பும் உவகை யாகுமோ?
மகுடம் சூட்டிட மமதை மலிந்திடின்
சகடச் சக்கரம் சறுக்கல் காணுமோ?
திகட்டா எதுவும் தரணியில் இல்லை. 
மிகைப்படும் எதுவும் கடந்திடும் எல்லை! 
திகைப்புகள் நிறைந்த திடுக்கிடும் நிகழ்வுகள்  பகைப்பல பெருக்கி பழிச்சொல் தாக்கிட, 
சகிப்புத் தன்மையே சாதனை படைக்குமாம்! 
தகைமை என்றும் தன்னெறி காத்தலே. 

தகடுகள் தடித்து  தந்திரம் புகுத்திடின்,
விகடம் பெருத்து விடுகதை கூறுமோ?
புகட்டும் தருமம் பூசைக்கு மட்டுமெனில்,
பகட்டும் பதவியும் பரிசம் போடுமாம்!
வகிடுகள் இல்லா வஞ்சியர் தலையென, 
முகடுகள் படைப்பதே முதுமறை அரசாம். 
நகைப்புடன் நாட்டை நடத்திடும் அரசன் 
அகப்பகை அடக்கி அருளுடன் ஆள்வனோ? 
புகைப்படம் போலொரு நிஜமிலா வாழ்வில் 
அகப்படும் வெற்றியில் அடங்குமோ ஆளுமை?.
ப.சந்திரசேகரன் .   
Note:-அகடம்--injustice,trick உகட்டிடும்--nauseating
உவகை--joy;சகடச் சக்கரம்:- wheel of a cart, carriage முகடுகள்--heights,peaks

The Lynch Box

Lynch pack is a large lunch box, 
With a meal of crushed hopes of mankind.
Even epics in a way,are lynch boxes
That carry the lost values of life,to be
Served as food for thought and action
On the purged leaves of violence.
Honour killing is a lynch carrier
Feeding love,with dishes of bones and flesh
Made by brutally orchestrated caste hate. 
Every lynch episode is a beastly document
Of reverting civilization to the Stone Age.
Any load of lynching is duly freighted 
By the pinch of power,either direct
Or hired,on a licence from authority.
Erring authority is the concubine of conscience,
Goading the termination of one's livelihood,
As well as life,by professing religious bigotry. 
Justice gets jammed in the melee of maniacs,
Of the kangaroo court,masked by mindless meat.
The lumpen strokes of morbid,mob lynching,
Are the frills of the evil interiors of caste and religion,
Groomed by the murky minds of the political bodies.
P. Chandrasekaran.