இது வேற மாதிரி!!

  

  'இவன் வேற மாதிரி'ன்னு ஒரு தமிழ்த் திரைப்பட தலைப்ப பாத்தவுடன, ஒவ்வொருத்தரும் ஒவ்வொரு மாதிரிதான! இதுல என்ன,'இவன் வேற மாதிரி'ன்னு ஒரு தலைப்புன்னு தோணிச்சு.'என் புருஷன் குழந்தை மாதிரி'ன்னு தலைப்ப பாத்தப்போ,அய்யய்யோ கொழந்தைன்னா,'புருஷ லட்ச ணம்' காணாம போயிடுமேன்னு தோணிச்சு. 

  இப்பிடித்தான் கே.பாலச்சந்தர் இயக்கின'அழகன்'கிற படத்தில, மம்மூட்டி வீட்ல வளர்ற அநாதை  பிள்ளைங்கள்ல,கண்ணாடி போட்ட ஒரு பொடிப் பையன்,"நாமெல்லா வேற வீட்ல பொறந்திருக் கலாம்டா" ன்னு அடிக்கடி சொல்லுவான். கடைசில அநாதைன்னு தெரிஞ்சதுக் கப்புறமா,"அப்ப நாம வேற எங்கையும் பொறக்கலையா?"ன்னு பரிதாபமா மூஞ்சிய வச்சுகிட்டு சொல்லும்போது ,எனக்கே  சங்கடத்தில மனசு வேற மாதிரி ஆயிடுச்சு.

  ஒலகத்தில மிஞ்சுறது 'மாதிரி' மட்டுந்தான்.மாதிரி இல்லாம ஒன்னுமே இல்ல! மனுஷங்க ஒவ் வொருத்தரும்,வேற வேற மாதிரி  தான்.மனுஷன் கண்டுபிடிச் சதா நெனச்சுக்கிட்டுருக்க தெய்வங் களும்,வேற வேற மாதிரி தான்.காந்தி மாதிரி,இந்திரா காந்தி இல்ல;நேரு மாதிரி,மோடி இல்ல. அதே போல, முருகன்கையில வேலிருக்கு;ஆனா ஏசு இருக்கறது சிலுவை யிலே. உருவமே இல்லாமே வழி படற  ஆலயங்களும் இருக்கு.எல்லாமே வேற வேற மாதிரிதானே!கடவுள் ஒன்னுன்னு சொன்னாலும்,இங்க கடவுளும் வேற வேறதான்;அந்த கடவுளை அறிமுகப்படுத்தற மதமும் வேற வேறதான். 

  இப்போ கொரோனாவே எடுத்துக்கு வோமே;தொற்று நோயில இதுவும் ஒன்னுனாக்கூட, இது வேற மாதிரி தொற்றாச்சே! அட தடுப்பூசியை பாருங்க. ஒன்னொன்னும் ஒவ்வொரு ரகம்.'கோவிஷீல்ட்டு'க்குப்  பதிலா 'கோவாக்சின்'போட்டிருக்கலாமோன்னு நினைக்கிறாப்போல வெளி நாட்டுல மாட்டிக்கிட்ட இந்தியருங்க ''ச்ச நம்ம நாட்டுலேயே இருந்திருந்தா, 'பைசருக்கு'பதிலா'கோவாக்சின்' போட்டிருக்கலாமே''ன்னு தோணும். எல்லாமே வேற வேற மாதிரி நெனப்புதான்.

  அதே மாதிரி ஒரு டாக்டர்கிட்ட போய் ஒடம்பு நல்லாயிட்டா,நல்ல வேள நாம வேற டாக்டர்கிட்ட போகலன்னு  நெனப்போம். அதுவே வேற பிரச்ச னையில கொண்டுவந்துட்டா, வேற டாக்டர்கிட்ட போயிருக்கலா மோன்னு, நெனக்கிறதும்,வேறமாதிரி யோசிக் கிற நெலமதானே.

  பலநேரத்ல, ஏதாச்சும் பேசின பெறகு,அத இப்பிடி சொல்லியிருக்க லாமோன்னு நெனைக்கிறதும்,ஒரு காரியத்தை முடிச்ச பெறகு,அத வேற மாதிரி பண்ணிருக்கலாமோனு தோண்றதும்,சகஜம்.படிப்பு,வேல,கல்யா ணம்,எல்லாத்திலேயும், முடிச்ச பெறகு,இல்ல முடிஞ்ச பெறகு, ஒன்னுக் குப்பதிலா இன்னொன்ன நெனக்கிறது,மனுஷ சலனம்.அட அதெல்லாம் உடுங்க!.கொழந்த பொறந்த ஒடனேயே 'ச்ச பொம்பள பிள்ளையா பொறந்து போச்சே! ஆம்பள பிள்ளையா  இருந்திருக் கலாமே'ன்னு நெனெக்கிற அற்ப புத்திகார மனஷன்களும்,வேற  வேற மாதிரி தானே. 

    நானெல்லாம் 'காலேஜ்'ல வேல பாக்கறப்போ 'க்ளாஸ்' முடிஞ்ச பெறகு, நடத்துன பாடத்தை வேற மாதிரி நடத்திருக்கலாமோன்னு தோணின துண்டு.ஆனா பசங்கள கேட்டா ,அவங்க வேற மாதிரி யா கூட நெனச்சிருக் கலாம். எப்பிடிங் கிறீங்களா?"நீ ஏற்கனவே நடத்தி கிழிச்சதே போதும்; இதுல இன்னும் வேற மாதிரி வேறயா?"சோ, அதைப் பத்தியெல்லாம் வேற மாதிரி நெனச்சு பாக்கவே கொல நடுங்குது.ஆனா மத்தவங்க செயல் பாட்ட மாத்திரம் நாம எல்லாரும் வெலாவாரியா அலசி ஆராஞ்சு 'இப்பிடி இருந்திருக்கலாம்; அப்படி இருந்திருக்கலாம்'னு கூவு வோம். பி.ஹெச்.டி பண்றவங்க எத்தனை பேறு,அவங்க 'கைடு'ங்க கிட்ட மாட்டி முழிச்சிருப் பாங்களோ! 

   எப்பவுமே அடுத்தவங்கள 'வேற மாதிரி இருந்திருக்கலாம்,வேற மாதிரி செஞ்சிருக்கலாம்'னு சொல்றது ஈசிதானே! எவ்வளவோ கஷ்டப்பட்டு ஒரு டைரக்டர் சினிமா படம் எடுப்பார்.விமர்சனம்ங்கிற பேர்ல எவ்வ்ளவு'வேற மாதிரி' பாக்கிறோம். ஒப்பிடறதுக்காக ஒரே மாதிரின்னு சொன்னாலும், வேறு படுத்தறதுக் காக வேறமாதிரி சொன்னாலும், ஒவ்வொரு  ஒப்பிடறதும்   வேறுபடுத் தறதும்,வேற வேற மாதிரி தானே? ஒவ்வொரு மாதிரியும் வேற வேற மாதிரிங்கிறதுன்னால,'இது வேற மாதிரி' ங்கிறது மட்டுந்தான் நெசம்.

  தெச நாலாயிருக்கறதும், தேசங்கள் பலவாயிருக்கறதும்,வேற வேற தானே.அதே போலத்தான் மனுஷனும் வாழ்க்கையும். 'உன்னைப்போல் ஒருவன்''என்னைப் போல் ஒருவன்'னு ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னாலும், 'போல'ன்னு இருக்கறதைவிட'வேற'ன்னு இருக்கறது தான்,எல்லா விஷயத் துக்கும் வேரு{root}.அதிலையுங் கூட அது வேறு,'வேரு'எனும் சொல்தான். அது மட்டு மல்ல ஒவ்வொரு வேரும், வேறு வேறுதான்.{'அமரதீபம்' திரைப்பட நகைச்சுவை நடிகர்  அமரர் கே. ஏ.தங்கவேலுவுக்கு நன்றி யுடன்!.} 

ப.சந்திரசேகரன் .    

                                       ============================= 

Covid Tears

Man heads either fears,or sheds tears,

Meeting his mood,with truth or trick.

The mind forms its fungus black or white, 

On a base,unknown to its awkward face .

Tears always fall,when death takes its toll;

Death is more personal than a political call.

But Covid has its catalogue of shedding tears;

Like those shed in time,or as stock  of the years.

Timely tears fall like a fountain of sorrow.

Delayed tears are shed,slating system's failures

To save lives,with a prompt pamphlet of action.

Conscience has its back pages to visit and wail.

Waning oxygen flow and wavering of vaccine,

Will look upon serial sermons,with a silly grin.

Weathering the ship in a storm,is the captain's job;

Tears with trait would save people,from many a sob.

P.Chandrasekaran.

 

விழிகளின் விரிவுரை

திருதிரு விழிகள் திருடனைக் காட்டுமோ? 

கருவிழி களவுற,காதல் கூடுமோ? 

ஒருவிழி ஒருதிசை,மறுவிழி மறுதிசை, 

துருவிடும் விழிகள் துப்புத் துலக்குமோ? 

இரவினில் ஒளியைத் தேடிடும் விழிகள், 

விரிவுறும் வேளைகள்,பகலென ஆகுமோ? 

அருவியில் குளிக்கும் ஆனந்தப் பரவசம் 

தெருவில் கூடிடும் விழிகளில் தோன்றுமோ?

 

மருவிடாத் தேடல்கள்  மாயையில்  மிதந்திட, 

உருகுதல்,பகிருதல்,உளவுக் கூடலோ? 

சுருங்கிய புருவம் சுகமாய் விரிந்திட, 

சுரங்கப் புதையலோ,சுறாமீன் பாய்ச்சலோ?

கரும்பின் இனிப்பும்,கடுக்காய் கசப்பும்,

நிரம்பிடும் விழிகளில்,நீந்துதல் முறையோ?   

திரும்பிடும் திசையில்  தரிசனம்  திரண்டிட,

விரும்பிடும் விழிகளின் விரிவுரை பலவாம். 

ப.சந்திரசேகரன் .   

Politics of Aggression

    The genesis of politics has its varied birth throes.An exemplary book of politics cannot be written with a casual addition of pages.It can be composed only with an organized,well thought out compilation of ideology,concern for one's soil and society and above all,as a call for the well being of every sector of its geographical format.Quite often,any ongoing dehumanizing course of events can trigger the sleeping tolerance in collective consciousness and bring like minded people together,to chalk out a plan of resistance against oppression and loss of personal freedom.Consequently a sudden surge of revolt,reverberates as the united voice of  urgency and alarm.Soon it becomes the political voice of people and results in the birth of a political outfit. This is what we call politics of necessity.

    It was this spirit of political necessity that inspired the origin of the Indian National Congress which was founded in 1885,with the inclusive participation of even a retired British Officer called Allan Octavian Hume along with 71 other founder members.Mahatma Gandhi came much late in the picture,as the 43rd president of the Indian National Congress,succeeding Abul Kalam Azad. But Gandhi was one among those dynamic leaders of the Congress Movement,who exalted the objectives of the party to fulfill national expectations and aspirations,thereby giving a fillip to the freedom movement.

  After independence,through successive spells of erosion,the first national party of free India has seen several jolts,starting from the days of Jawharlal Nehru,down to Sonia Gandhi.But the long standing political perception is that the Indian National Congress was born of necessity enfolding the spirit of liberation,to see India breathe the fresh air of independence,retrieved from the clutches of the colonial forces,that invaded India as aggressively as they could.

  Though India became independent and established its sovereignity on sound democratic and republican ethos,the simmering religious discontent between the Hindus and Muslims intensified the throes of the birth of independence, through subtle and seroius upheavals, both during the freedom movement and during the straining course of partition,of a huge colonised part of the Asian region,into India and Pakistan.History would have printed its pages of that period,with the blood of hatred and animosity,unleashed by the religious fundamentalism of both the Hindus and the Muslims.                                             

  It was  during those years of turmoil,the Rashtriya Swayamsevak Sangh was formed in 1925,as a para military volunteer organisation to guard the interests of the Hindus.From then on,it had spread its multi pronged organizational wings of force and power, to protect the Hindu ideology as its foremost priority.The kind of aggressive military training and grooming of its members,made each one of them a soldier not only to be defensive but also to be offensive for the sake of defence.In tune with this kind of  martial formulation, aggressive politics came to be viewed as an alternative or corollary to necessary politics.

  In other words,politics of aggression, progressed and positioned itself as necessary politics,to save one brand of religion against the other and to make the country to be seen as the soil of one particular religion.Thus politics of aggression became an acceptable phenomenon,besides making religion as an inseparable part of politics.Thereby religious faith got continuously recharged with the political battery or political routine carried on its shoulders,an unloadable religious agenda to the extent of shunning the united face of India.The pan India lungs not only failed to breathe the one India oxygen but also failed to inhale the fact that one India does not mean one religion.  

   Aggressive politics quite often accommodates imperialistic tendencies as in the case of world's despotic leaders like Adolf Hitler and Benito Mussolini. Invasion and expansion are pet theories and gospels of the imperialist mode of governance,which foresees power,as far superior to personal freedom,so as to discipline the folks,to fall in line to its ideology of aggression.

  India's political bioscope has recently chosen this kind of aggressive polarisation of issues and individuals in the name of religion,which becomes a personally passionate call for many,who are more oriented in religion than in social values and a proper vision of God.This aggressive politics is running amok to infiltrate into other political outfits and invade them for its own expansion.

   When once an institution wrongly envisages infiltration and invasion as the right path,a zeal for aggression occupies its axis.'Trounce and truncate others for your survival'becomes the mighty motto.As per this dictum,if ends could justify the means,everything is right. Besides,conquests are  viewed to be possible only through aggressions.If means are superseded by goals,might becomes right.One need not always fight to win one's goals,but yet win them through other means.That is what politics of aggression professes and practises.

  Most of the regional parties in India had sprouted from their parent organizations due to difference of opinion or perception of difference in ideology.While the DMK originated following a difference in ideology with its Dravidian Patriarch,the AIADMK was formed on account of difference of opinion between two popular personalities.These two samples of political establishments did not resort to any aggressive approach towards their expansion.They grew and sustained their position by their core ideology or roaring popularity.

  The Telugu Desam party was the brain child of a God image,popularised in celluloid mode.Disenchantment of the growing leaders with the Indian National Congress,led to the formation of many political outfits appending the word Congress to their prefixes, in states like West Bengal,Andra Pradesh and Puducherry.State politics in many regions came into being,to fulfill local aspirations. These are just a few images of the Regional Satraps.

  However,in a vast and densely populous democracy like India,the legitimate growth of National political parties, depends upon their reflection of national priorities that specify the avoidance of sectarian interests and inclusion of the poorest voices,echoing from every nook and corner of the country,for their due recognition and care,through the protective touch of politics.

   Ideal politics is certainly a mirage.But actual politics should exist by its own relevance to the founding principles of democracy,whereby,political parties are expected to grow not at the cost of others,not by making inroads into other parties through unethical means,but purely by the process of adult suffrage or what is now called universal suffrage.As Abraham Lincoln rightly said,"A ballot is always stronger than a bullet".It might be equally true that political aggressions become ashes in their own flames of fire.

                                         ============0=============