வளர்பிறைக் கனவுகள்

            {இனிய தீபாவளித் திருநாள் வாழ்த்துக்கள்} 

விளக்குடன் வலம்வரும்  தீபத்தின் ஒளியில், 
அளப்பிலா ஆனந்தம் பெறுவோர் என்றும், 
இளைத்திடும் திரியைக் கருதுவ தில்லை.
முளைத்திடும் எதற்கும் முன்னுயிர் விதையே!

உளியென உணர்வுகள் செதுக்கிய சோகம், வெளியினில் தோன்றும் ஒளியினுள் மாயும்!
நளினங்கள் தோன்றும் நாற்புற வாயிலில்,
வளர்பிறைக் காட்சிகள்,வலியினை விரட்டும்!

மிளிர்வதும் மிரள்வதும் விழிகளின் நர்த்தனம்;  உளம்சுடும் உண்மைகள் மறைத்திடும் மெத்தனம். கிளர்ச்சிகள் திரியென எண்ணையில் கிடந்திட, 
விளிம்புகள் வார்த்திடும் விழிகளும் தீபமே!  


துளிர்த்திடும் மகிழ்ச்சியை தொடரச் செய்திட, 
தெளிவைத் தருதலே,எண்ணையும் திரியுமாம்.
களங்கம் கரைத்திடும் தீபத்தின் ஒளியென, 
தளர்ச்சிகள் தீர்ப்பதே,வளர்பிறைக் கனவுகள்.


               ப.சந்திரசேகரன் . 

When we breathe our last

The last breath has a lot to say;
But it is fully choked by the sway,
Of the Stygian rope,that stays hidden,
To clip our breezy breath,all of a sudden.
Was it a word on the will,or a clear confession,
That the withered voice,mumbled to mention?
Othello said'the pity of it Iago,the pity of it'.
It is a pity,the falling voice,fails headlines to hit.

Last breath honks through the lungs like ambulance;
Death wrests it with a whip of cute or crooked silence.
A victim of coma runs his last breath as right riddance;
The rich and the poor,pass away,in severance or penance.
As the loving breathe their last oxygen of love's essence,
Cries abound everywhere,mourning love's loud absence.
                                                      
    P. Chandrasekaran.
Note:-1}Othello was the woeful hero of one of the awesome tragedies of Shakespeare.2}Stygian-dark,gloomy

கல்லானது;கல்லாதது

கல்காரைக் கடந்தே,உயருமாம் கோபுரம்.
கல்லறை எட்டுமுன்,கல்லாததை கல்.
கல்லுளி மங்கனாய் காலத்தை கழிக்காதே!
கல் தூணும்,களைப்பாற்றும் தாய்மடியே.

கல்லானாலும் கணவராம் கற்காலந் தொட்டு; 
கல்லில் நாருரிக்கும் கலியுகக் கல்யாணத்தில்,
கல்லாக் கட்டுவராம் தட்சணையை வரமாக்கி. 
கல்வெட்டில் கல்யாணம்,கடைமடைக் கதையாம்! 

கல்லுளியால் கல்லை,கடவுளெக் காண்கையிலே,
சொல்லுளியால் சிந்தையில் செதுக்கலாம்  நாகரீகம்;
கல்லாங்காய் ஆடியதோர் கள்ளமிலாக் காலம்போய்,
கல்லை விட்டெறிந்து கனிகாணும் காலமிது.

கல்லாப் பெட்டியொன்றே கரையேறும் வழியாகி,
கல்மிஷம் சகுனியெனக்,கடுநஞ்சைக் கலந்திட,  
கல்கண்டுக்  கருணை,அளவோடு அருமருந்தாய், 
கல்லீரல் பலத்தோடு,சூதுகளைச் செரிப்பதுண்டு. 

கல்மழை சிலநேரம் காட்டாற்றைப் படைப்பதுபோல், கல்லாதது மலையெனினும்,கடுகுக்கும் காரமுண்டு; 
கல்மனம் கொண்டோரைக் கனிவாக நடத்துகையில்,
கல்லாத கல்வியும்,கடலாழம் காண்பதுண்டு. 
                                                                               ப.சந்திரசேகரன் . 

Here go the Whistles !

The cry of the new born,is a whistle of the womb,
Stamping its mark as a creator and preserver.
The whistles of the sporting arena spearhead,
The forthcoming torch of winners and runners up.
The whistle of war is a winning glory,or whining story,
Brimming our brains with odyssey whims or elegy hymns.
The guards' whistle is a governing tip of the track,
On which motion militates and mitigates its run.
The bells of places of worship are beaming whistles
Encoding and decoding the language of prayer.
The noise at the hustings is a barking whistle of the ballots.
Strikes and street shows are standardized whistle sounds,
Sublimating the self,against the subverting scheme blocks.
The whistles at the theatres,trumpet the frenzy of fanatics,
Jumping from their seats to the roof,in a jolly jamboree.
All whistles woo the magic of the mind,to revel and rejoice.
While those who blow the whistles kick start a journey,
Whistle blowers expose fraud,fighting against the phoney.
The falling whistle is the final blow of the bereaving breath,
Fatigued by whistles blown or heard,between birth and death.
P. Chandrasekaran.

வரிகள்.

உழைப்பு ஒரு ஊமை;
உருகுவதில் தாய்மை.
வாய் திறந்தாலும் 
சொல்பிறக்காது;
வரிகள் விழுந்து
மரத்துப்போயினும்,
வலிக்கும் வரிகளால்
வாடிப் போவதில்லை!

பணம் பண்ணுவோர்க்கு
வழியெல்லாம் சவாரிக்கு, 
வரிசையில்,வரிக்குதிரைகள். 
நெடிந்துயர்ந்த நிறுவனங்கள்
நெஞ்சு நிமிர்த்தலாம்;
குனிந்தே கூன்விழுந்து,
குடியுயர்த்தும் நெஞ்சிற்கு,
உழைப்பே சீதனம்.
வரியே விழும் தினம்.

கவிதையின் வரிகள்
வரிக்குவரி,பொருளுயர்த்தும் .
உழைப்பின் வரிகள்,
உழைப்புருக்கி உலகுயர்த்தும்.
தலைக்குமேல் வெள்ளமெனில்,
முழங்கூட சான்தானே!
பிறருயர வரியேற்கும்
பெருஞ்சுமையில் உழைப்பு,
வாய்மூடிக் கிடக்கையிலே, 
முட்டிநிற்கும் வரிகளெல்லாம், 
மொழியுயர்த்தும் கவிதைகளே! 
                                       ப.சந்திரசேகரன். 

Bonny Banners

Banners have no manners;

They rise and fall in a'functional'game,
With the power back of money and muscle. 

When a banner kills a budding life,

In cahoots with a speeding tanker lorry,

The killing game strives to fix the killer.

'The dead is after all dead and gone'.

The Gita says"what has taken place, 

Has taken place well,as what does and will".

Banners are not mere happenings though.

They are a mark of deepening death traps,

Into which,politics too falls,by the slip of a step.

Banners beam through streets and highways,

Selling styles of celebrations,sweetly sucking lives.

But bonny banners cease to be a bane,

When they interpret,intentions sane.

Justice looks back and forth to merit reasons,

For letting or not,acts,in tune with the seasons.

The seasoned voice of justice knows its vibrations,

Balancing between banners and their aberrations.
                   P. Chandrasekaran.

நீ மகான் அல்ல!

              {Mahatma remembered is Mahatma honoured}

தேசம்தோள் துண்டாக, 
நேசத்தின் நிசமானாய்!
வாளேந்திய வீரனில்லை;
வானுயரப் போரிட்டாய்.
உனக்குள்ளே நெறிகொண்டு,
ஊர்வெறியை நீ வென்றாய்.
சத்தியத்தின் கிரகமாகி,
சத்தியாக் கிரகம்செய்தாய்!
வேதனையும் சோதனையும்,
வேள்விகளாய் உனைப்பற்ற,
மனிதம் தழைப்பதற்கு,
மனிதனாய் வாழ்வதொன்றே,
மரபெனும் மகத்துவத்தை,
மானுடம் மசியச்செய்தாய்! 
எளிமையில் ஏற்றம்கண்டாய்; 
ஏழ்மையின் ஏகாந்தமானாய்! 
போரின்றி போராட்டம், 
உள்தொடங்கி உலகம்வரை, 
நீநின்று நடத்திவைத்தாய்! 
சுயநலமே தந்திரமாய், 
சுதந்திரத்தின் குரலுயர்த்தி, 
கொன்றோர்க்குத் துதிபாடி 
வென்றதே அவர்களென்று, 
வீண்வெண்பா படைத்திடுவர்! 
நீ சென்றவழி குறைகூறி, 
வாய்மைக்குத் திதியிடுவர். 
வரலாறு மாற்றுகையில், 
மகான் நீயாமோ? 
பாமரன் நெஞ்சமெல்லாம் 
மாமனிதன் நீயாக, 
மகான் எனுஞ்சொல், 
மருவிவரும் அடைமொழியே!
                       ப.சந்திரசேகரன்.