ஊடகம்

அகம் ஊடுருவும் 
ஆதிக்க ரதம்;
மனச்செவியில் மாயங்களை, 
தினம்செருகும் திருகாணி;
ரகசியங்களின் வாய்க்கரிசி. 
வதந்திப் பூட்டின், 
வசமான சாவிக்கொத்து. 
உருவமிலா ஊர்தியிலே,  
உலகோச்சும் நாரதர்.
இருப்பதை இல்லையென்றும்,
இல்லாததை உண்டென்றும்,
நம்பிக்கை பூச்சுற்றி, 
நாள்தோறும் உடுக்கடிக்கும், 
குறும்புக் குடுகுடுக்கை. 
நிஜத்தை நிழலாக்கி, 
நிழலை நிஜமாகும், 
நித்திய நிறமாலை.  
நேர்க்காணல் எனச்சொல்லி,
நபர்களைப் பதம் பார்க்கும், 
நவீனக்  கூர்வாள்.
விவாத மேடைகளின் 
விசித்திர விலாங்குமீன்.
செய்திகளின் செதிர்த்தேங்காய்.
அரிதாரம் கொண்டு,
அவதாரம் தோற்றுவிக்கும் 
அதிரடி பிரம்மா.
ஆக்கவும், காக்கவும், 
ஆள்காட்டி அழிக்கவும், 
நாள்குறிக்கும் மும்மூர்த்தி. 
ஆட்சிகளைப் புரட்டிப்போடும், 
ஆலகால  மூலப்பொருள். 
                               ப.சந்திரசேகரன் .  

ON FIRE

Fire is both a passion and a penance.
The mother of rites,a master of riots;
It saves from sins but sorely disquiets,
Guarding and gutting in its ambiance.

Bonfire beams in;wild fire breaks out,
Burning victims with percentage points,
Whose aftermath,mauls memory's joints.
Bonfire in reverse,shows its sordid spout.

With engulfing hatred,does fire loom large,

Spitting flames at rivals and foes,to barge;
From burning camphor and candles of faith,
Fire turns to pyre,to fabricate many a wraith.

Fire is a devastating,ash blowing vampire,
Watching ruin games,as an unseen umpire.
                                            P.Chandrasekaran.

வேலை

உருட்டுக் கட்டைக்கு உயிர்க்கொல்லி  வேலை;
விரட்டும் லத்திக்கோ விதிமுடிக்கும் வேலை.
சுமையேறும் தோள்களுக்கு வலிசேர்க்கும் வேலை;
நமைச்சலுறும் நாவிற்கு வம்பிழுக்கும் வேலை.
அறம்போற்றும் அறிவிற்கு தலையாட்டும் வேலை;
புறம்நிற்கும் கால்களுக்கு காவல்நாய் வேலை.
விளக்கினுள் தீபத்திற்கு ஒளியூட்டும் வேலை;
வெளியேறும் காற்றிற்கோ வழியனுப்பும் வேலை.
மண்ணில் மழைத்துளிக்கு மகசூலே வேலை;
கண்ணீர் துளிகளுக்கு கவலைப்படும் வேலை.
வானத்து நிலவுக்கு தூதுசெல்லும் வேலை;
தேனீக்கள் செய்வதோ தேன்திரட்டும் வேலை.
கடலின் அலைகளுக்குக் கரையெட்டும் வேலை;
உடலில் மனதிற்கோ, ஊஞ்சலாட்டும் வேலை.
வேலையில்லா பலருக்கும் வேலைதேடும் வேலை:
வேலை கிடைத்துவிட்டால், வேண்டாத வேலை! 
                                                                ப.சந்திரசேகரன் .  

On New Arrivals.

      On New Arrivals.

The streets are empty.
Where is the crowd I asked for?
People have gone to pick up rags.
Containers are busy transporting currencies.
Battered roads need fillers,more than
Banners and cutouts,judicially disapproved.
A day's food is not enough to lure the crowd.
It is not election time for easy money transfer.
Risky raids are an edgy confrontation.
There is a lookout for principles,
Rather than persons who can lead.
Do principles exist in letter and spirit?.
However, print them with fanfare,
Much before they are conceived.
Crowd pulling needs page corrections.
It is numbers everywhere,to lead and loot.
Cooking up numbers is not on Fast food  menu.
Nor do leaders contemplate empty bars.
A teetotaler governance,tears the base.
Pull the rags, quench the thirst;
Halls are great for guest feeding.
Talk not the way you want to,
But they way you are wanted to. 
Word filling is as tough as crowd pulling.
Hurry up fast and harness the stage,
Before you are heckled and booed in rage.
Teething problems are trump cards for rivals.
Brush them white,with your teasers and trials.
Screen and street, hungrily await new arrivals.
                                                             P.Chandrasekaran.

ஒரு பிராமணக் கவிதை,

சேவிச்சாதான் பகவான்னு இல்ல;
எல்லாரும் ஷேமமா இருக்கணும்கற 
நெனப்பே, பகவான்தான்.
வேதம் படிச்சாலும் படிக்காட்டாலும்,
பாதம் மண்ணுல படறச்ச,
பூமிக்கு வலிக்குமேன்னு
பூவாட்டம் மனச வச்சுண்டிருந்தாலே,
வேராட்டம் பகவான் தங்கிடுவார்.
அர்ச்சதையை போட்டு 
ஆசீர்வாதம் பண்றச்ச, 
அன்பையும் மனசுல 
அள்ளி தெளிச்சுண்டா, 
அதுவே அர்ச்சன புஷ்பமாயி 
பகவானோட அருள், 
பலமா பூர்த்தியாகும். 
பேசறச்ச பிரான்றவா மத்தியில,
நம்ம நாக்கில முள் மொளைக்காம
நாமளே பத்திரமா  பாத்துண்டா,
நம்மள பகவான் பாத்துக்குவார்.
நம்மவான்னு இங்க யாருமில்ல; 
எல்லா நல்ல  ஜீவாத்மாவும்  
நம்மவான்னு நெனச்சுண்டா போதும். 
நல்லவாளோட நியாயமா பழகி,
நல்லத நெனச்சு, நல்லத பேசி,
நல்லதையும் செய்யறச்ச,
நாலு வேதமும் நம்மள,
மளமளன்னு மத்தவாள் கிட்ட 
கொண்டுபோய் மனசார சேத்துடும். 
                                    ப.சந்திரசேகரன் .  

Celebrity Syndrome

We adore God,
Adding the spice of epics to religion.
When man matters more than God,
We praise him loud with our body.
By the folding hands and prostrating feet.
It is because, the manuals of the murky mind,
Are concealed under the mask of body blowups.
All kinds of adoration are the offshoots of
Genetically modified human behaviour.
Celebrities are demigods here,
Donning charisma, or the corpus of cosmetics,
That customizes their celebrity foundation,
With an escalating charm of identity.
Screen,stage and set top boxes,
Set up new skies as the limit for constellation norms.
While Gods appear closer through penance and prayer,
Celebrities steal themselves stylishly to their crazy clubs,
Through a zooming process of self-made magnitude.
They compete with others,at times with themselves,
Marketing a cocktail of emotion and intelligence,
Paraded by their appetizing exterior vibes.
Their life and death  stories become blockbusters,
As mock epics, passing through the frenzied nerves,
Of both the maddening and maddened blocks.
The celebrity syndrome is as much a myth,
As the marvellous, mythical modules of Godhood.

                                                        P.Chandrasekaran.

The Bonny Butterfly.

                                   {On the Women's Day,8th March 2018}

God thought,the earth would not suffice,
Without the addition of this sweet device.
With felicity and fusion did God release,
The woman as a subtle charming piece.
It is the woman who makes man what he is,
His name,his fame and his game of life.
Feminism was born to appease women,
To fix them in a fold, beyond their hold.
The happiest woman escapes the freeze;
If never ill at ease, she feels the breeze.
With her space not set in cabin or kitchen,
She makes her bonny butterfly moves,
Passing through promised terrains of freedom.
Her identity tag flows like blood to the veins.
Praise her this day, to help her pride stay tall;
Raise her pride everyday on your mind's wall.
                                             P.Chandrasekaran.
 

பெண்ணே நீ வாழ்க!

{மகளிர் தின வாழ்த்துக்கவிதை--08/03/2018} 

பெண்ணே நீவாழ்க, பெருமதி சிரம்தாங்கி  !
பூமிக்கு பலம்கூட்டும் சாமிகள் பலவுண்டு; 
சாமிக்கு நிகரான சக்தியாய்த் தாயுண்டு .
அன்பும்  ஆளுமையும் அடிமனதில் தேக்கி, 
இன்புறும் பொழுதை ஆணுக் கற்பணித்து,  
விண்மீன் கூட்டமாய் விரைவதே பெண்மை! 
நெடுந்தூர நோக்கோடு,குறையை நிறையாக்கி,
இடும்பன் முன்னின்று குமரனைக் காப்பதுபோல்,
குடும்பம் காப்பதே பெண்மையின் மிடுக்காம்!

சிவனார் உடலினில் சரிபாதி சக்தியென்பர்;
தவமென ஆண்சுமை,பாதிப் பங்கெடுத்து,
கவனமாய்த் தேரோட்டும் சாரதியே பெண்மை!
பெண்ணீயம் பேசியே பொழுதுகள் களையாது,
நன்னயதால்,நற்புலனாய் நாள்தோறும் நின்று ,
பெண்மை போற்றலே பழுதிலாப் பயன்வடிவம்!
பெண்ணே நீவாழ்க,பெருமதி சிரம்தாங்கி ! 
உன்னால் உயர்வதுவே, உறவும் ஊக்கமும்.
எந்நாளும் நன்னாளே,உன்னாலே உலகிற்கு.
                                                                    ப.சந்திரசேகரன் .  

கம்பியில்லா நம்பிக்கை.{Wireless fidelity}.

கம்பியில்லா நம்பிக்கையில்,
காரணங்கள் காரியமாகின்றன;
காரியங்கள் கண்டங்களை,
கண்காணாது கடக்கின்றன.
வணிகத்தின் விசை இங்கே,
புதுப்புது விதைகளாகிறது.
இரவென்றும் பகலென்றும், 
இடைவேளைக் காணாது ,
ஆண்களும் பெண்களும்
கம்பியில்லா நம்பிக்கையில்,
பன்னாட்டு பெருவழியில்  
பகடை ஆடுகின்றனர்.
கோடிகள் புலம்பெயர,
குருட்டுச் சாலைகள்,
கடலுக்கப்பால் கடைவிரிக்க,
வெட்டுவதும் ஒட்டுவதும்
வினோதம் படைக்கின்றன;
நேரில் காணாமலேயே
பல நேர்க்காணல்கள்,
பதுங்கி பிரவேசிக்கின்றன.
கண்கட்டு வித்தைகளும்,
மூளைச் சலவைகளும்,
புலன்களையும் அறிவையும்
வலைகளுக்குள் சிக்கவைத்து,
சந்தையில் சரக்காக்குகின்றன.
குறுக்கு புத்தியின் 
கோரப் பிடிகளிலே,
கம்பியில்லா நம்பிக்கை,
குற்றங்களின் கொம்புக்கு,
புதுச்சாயம் பூசுகிறது. 
மின்னணு வேகத்தில் 
காலமே  நாணமுற்று,
கடவுளின் முகத்திரையாய், 
கதைவடைத்து நிற்கிறது! 
                          ப.சந்திரசேகரன் .  

Horizontally Yours,

My Dear Life breath,

          You dropped me down 
          All of a sudden, uncharitably,
          Slapping my vertical pride,
          Under the pretext of fate.
          May be you forgot the fact, 
          That we hailed together,
          From the same umbilical cord.

          Unlike our mother who bore us
          For less than a spell of ten months,
          I carried you all along,all these years,
          To serve your personal whims and fancies.
          You made me stand,sit, move
          And 'lie' as you liked.
          You triggered my mouth to speak,
          Either with my tongue in cheek
          Or to wrangle without rest.

          You fed me with your favored menu chart,
          To build a paunch in me, 
          That you never bothered a bit.
          You drew me to theaters more,
          Than  to shrines and sacred spots;
          You forced me to see the unwanted,
          Hear the undesirable and feel the unworthy.
          I was like a Walt Disney animation piece,
          At your invisible drift and drive.

           You sowed in me the seeds of romance,
           Uprooting my sleep with a stream
           Of seamless dreams, setting in a trance;
           I suffered your engineered days and nights,
           But before I could sue you,
           You left this body,your abode,
           Without the least courtesy of giving a notice.
           You put me flat to the ground,motionless and still, 
           With your heinous ingratitude and arbitrary will.
                                               Horizontally yours,
                                           The Body,your erstwhile landlord.


                                                                                               P.CHANDRASEKARAN